" समाज परिबर्तनको लागी हामी"

मान्छे आफैमा बेइमानी हैन मान्छेलाइ प्राय: समाज र परिस्थितिले बेइमानी बनाउछ तर समज र परिस्थितिले बेइमानी हुन बाध्य भयो भन्दैमा मान्छे संग रहेको मानवताको बलत्कार गर्ने गरी हुने बेइमानीमा स्वयंम व्यक्ति नै बढी जिम्मेवारी हुन्छ । समय र कालखण्ड फेरिदै जादा स्वभाविक हो मान्छेको  रुचि मात्र हैन परिचय पनि फेरिदै जान्छ । सधै मान्छे एउटै धर्तिमा उभिए पनि फरक फरक शैलीमा उभिन चाहन्छ ।मध्यमार्गी बिचार बोक्नेहरु आफ्ना रुची र परिचय फेर्न चाहन्छन तर जो महान लक्ष बोक्छन जो अरु भन्दा पृथक र नया जिवन शैलीमा रमाउन खोज्छन ती माहामानवहरु आफ्नो रुची र परिचय मात्र हैन सिंगो कालखण्ड नै फेर्छन यही फरक हुन्छ सामान्य मान्छे र आविष्कार गर्ने पृथक मान्छेहरुमा ...

मान्छे जति सुकै बिद्वान भएपनि परिवार र समाजको वातावरण नै गतिलो छैन भने आफु संग भएको क्षमता र खुबी बाहिर निस्कन सक्दैन! हो हामी त्यही समाज र वतावरणमा हुर्किएका मानव हौ,  जहाँ लाखौ विद्वानहरु जन्मन्छन, हुर्कन्छन र केही गर्ने आस गर्दा-गर्दै मर्छन!


सुन्दर हिमाल हुनका लागी पहिले अग्लो पहाड हुनु पर्छ। जून पहाड सृष्टीले दिनु पर्छ, प्रकृतिले उपहार दिनु पर्छ  ।अनि मात्र सुन्दर हिमालको कल्पना गर्न सकिन्छ । सागरमा देखिने मोतीका टुक्रा चम्किनका लागी प्रकाशको जरुरी पर्छ । वगैचामा सुन्दर फूल फुल्नको लागी मेहनती मालीको जरुरी पर्छ एउटा बच्चालाइ आमाको काँख जति प्यारो र आरामदाही हुन्छ त्यो जति सुकै सुन्दर झेरुन्गो भएपनि हुदैन। जति झरीले कुटे पनि स-साना सिंकाले जोडिएको गुड भन्दा प्यारो सुनै सुनले वनाएको  पिंजड़ा हुदैन !

हो मान्छे पनि सकेसम्म आफु हुर्केको समाजमा रमाउन र त्यही आफु हुर्केको ठाउमा खुसीको वहार ल्याउने परिवर्तनको सपना देखेको हुन्छ। तर त्यही समाजमा केही गर्ने चाहना हुदा हुदै पनि कुनै परिस्थिती र विवस्ताले समाज भन्दा बाहिरी दुनियामा लखेट्न सक्छ । तर समाजलाइ मात्र दोष लगाएर समाजलाइ मात्र बेइमानीको खोल ओढाएर आफु मुकदर्शक बन्न सकिदैन । किनकी हामी पनि त्यही समाजका थुप्रै मान्छे मध्येको एक हौ। हुन सक्छ समाज  बौद्धिकताको धोती ओढेर अहमता र अहंकारको बिउ रोप्नेको भिडले भरिएको हुन सक्छ.. सत्य र यथार्थको आवाजलाइ समाज बिगार्ने नाइकेहरुको कानेखुसीले भत्काउन सक्छन ।    
                                  तर अव आफु फेरिने मात्र हैन समाज नै फेर्ने जिम्मा तपाइ हाम्रो पनि हो जहा हजारौ बर्षदेखि गाडिएको अन्धबिस्वासको जरो उखेलेर फाल्नु छ जहाँ काट्दा रगत रातै आउने मानव-मानव बिचको विभेदको अन्त्य गर्नुछ। जहाँ दबिएर बसेका नारी आवाज संग अधिकारका मात्र हैन सिंगो समाजको नेतृत्व गर्ने सोचको विकास गर्नु छ शब्द र दर्शनमा मात्र हैन समाज परिवर्तनको महसुस हुनेगरी आ- आफ्नो ठाउबाट उठ्नु छ ।

                                 हिजो मलाई केही आपत पर्दैन भनेर समाजको पीडालाई टुलुटुलु हेरर भाग्नेलाई आज पीडाले सताउन सक्छ आज त मलाई केही भको छैन म त सुरक्षित छु, मेरो परिवार पिडामा छैन भनेर तर्केर हिड्ने हरुलाई भोली त्यो भन्दा ठुलो पीडाले सताउन सक्छ। त्यसैले आज नै अहिले नै समाजमा आउने समस्या र पीडालाई आ-आफ्नो ठाउँ बाट जे गर्न सकिन्छ संगै मिलेर पीडाको मलम बन्न सक्नु नै सामाजिक प्राणी हुनुको परिचय हो !

आज पुरै देश भूकम्पले  दिएको आलो चोटमा छटपटाइ रहेको छ । यस्तो देश पुरै शोकमा डुबेको बेला तपाई हामी उस्सब मनाएर रमाउन सकिदैन । निम्तो नदिई आउने प्राकृतिक बिपत्ति को बेला भगवान पुकार्ने बाहेक केही गर्न सकिदैन तर प्राकृतिक बिप्पतिले बनाएको चोटमा तपाई हामी एक भएर चोटमा मलम भने बन्न सक्छौ ।
यस्तो पिडामा पिडा हेरेर बिचरा! भन्दै तर्कने हैन जे सकिन्छ जति सकिन्छ गर्ने हो .आज नगरे कहिले गर्ने ?  हाम्ले नगरे कस्ले गर्ने ? आउनुस जो जहाँ छौ, जे सकिन्छ, जति सकिन्छ, हातमा हात मिलाउ काधमा-काध मिलाउ संगै गरौ ....भूकम्पको पिडामा डुबेको बस्ती होस् वा बाढी पहिरोले पुरेको घरबार बिहिन बस्ती होस्  तपाई हाम्रो सहयोगी मन कुरेर बसेको छ तपाइको सानो सहयोगले त्यो पिडामा डुबेका अनुहारमा सुन्दर मुस्कानको आगमन हुनेछ जुन मुस्कान तपाइलाई जिन्दगी भरी सन्तुष्टीको  प्रतिक बनेर तपाईको मन भित्र स्मृति बनेर लुरिरहने छ !.......