" समाज परिबर्तनको लागी हामी"

मान्छे आफैमा बेइमानी हैन मान्छेलाइ प्राय: समाज र परिस्थितिले बेइमानी बनाउछ तर समज र परिस्थितिले बेइमानी हुन बाध्य भयो भन्दैमा मान्छे संग रहेको मानवताको बलत्कार गर्ने गरी हुने बेइमानीमा स्वयंम व्यक्ति नै बढी जिम्मेवारी हुन्छ । समय र कालखण्ड फेरिदै जादा स्वभाविक हो मान्छेको  रुचि मात्र हैन परिचय पनि फेरिदै जान्छ । सधै मान्छे एउटै धर्तिमा उभिए पनि फरक फरक शैलीमा उभिन चाहन्छ ।मध्यमार्गी बिचार बोक्नेहरु आफ्ना रुची र परिचय फेर्न चाहन्छन तर जो महान लक्ष बोक्छन जो अरु भन्दा पृथक र नया जिवन शैलीमा रमाउन खोज्छन ती माहामानवहरु आफ्नो रुची र परिचय मात्र हैन सिंगो कालखण्ड नै फेर्छन यही फरक हुन्छ सामान्य मान्छे र आविष्कार गर्ने पृथक मान्छेहरुमा ...

मान्छे जति सुकै बिद्वान भएपनि परिवार र समाजको वातावरण नै गतिलो छैन भने आफु संग भएको क्षमता र खुबी बाहिर निस्कन सक्दैन! हो हामी त्यही समाज र वतावरणमा हुर्किएका मानव हौ,  जहाँ लाखौ विद्वानहरु जन्मन्छन, हुर्कन्छन र केही गर्ने आस गर्दा-गर्दै मर्छन!


सुन्दर हिमाल हुनका लागी पहिले अग्लो पहाड हुनु पर्छ। जून पहाड सृष्टीले दिनु पर्छ, प्रकृतिले उपहार दिनु पर्छ  ।अनि मात्र सुन्दर हिमालको कल्पना गर्न सकिन्छ । सागरमा देखिने मोतीका टुक्रा चम्किनका लागी प्रकाशको जरुरी पर्छ । वगैचामा सुन्दर फूल फुल्नको लागी मेहनती मालीको जरुरी पर्छ एउटा बच्चालाइ आमाको काँख जति प्यारो र आरामदाही हुन्छ त्यो जति सुकै सुन्दर झेरुन्गो भएपनि हुदैन। जति झरीले कुटे पनि स-साना सिंकाले जोडिएको गुड भन्दा प्यारो सुनै सुनले वनाएको  पिंजड़ा हुदैन !

हो मान्छे पनि सकेसम्म आफु हुर्केको समाजमा रमाउन र त्यही आफु हुर्केको ठाउमा खुसीको वहार ल्याउने परिवर्तनको सपना देखेको हुन्छ। तर त्यही समाजमा केही गर्ने चाहना हुदा हुदै पनि कुनै परिस्थिती र विवस्ताले समाज भन्दा बाहिरी दुनियामा लखेट्न सक्छ । तर समाजलाइ मात्र दोष लगाएर समाजलाइ मात्र बेइमानीको खोल ओढाएर आफु मुकदर्शक बन्न सकिदैन । किनकी हामी पनि त्यही समाजका थुप्रै मान्छे मध्येको एक हौ। हुन सक्छ समाज  बौद्धिकताको धोती ओढेर अहमता र अहंकारको बिउ रोप्नेको भिडले भरिएको हुन सक्छ.. सत्य र यथार्थको आवाजलाइ समाज बिगार्ने नाइकेहरुको कानेखुसीले भत्काउन सक्छन ।    
                                  तर अव आफु फेरिने मात्र हैन समाज नै फेर्ने जिम्मा तपाइ हाम्रो पनि हो जहा हजारौ बर्षदेखि गाडिएको अन्धबिस्वासको जरो उखेलेर फाल्नु छ जहाँ काट्दा रगत रातै आउने मानव-मानव बिचको विभेदको अन्त्य गर्नुछ। जहाँ दबिएर बसेका नारी आवाज संग अधिकारका मात्र हैन सिंगो समाजको नेतृत्व गर्ने सोचको विकास गर्नु छ शब्द र दर्शनमा मात्र हैन समाज परिवर्तनको महसुस हुनेगरी आ- आफ्नो ठाउबाट उठ्नु छ ।

                                 हिजो मलाई केही आपत पर्दैन भनेर समाजको पीडालाई टुलुटुलु हेरर भाग्नेलाई आज पीडाले सताउन सक्छ आज त मलाई केही भको छैन म त सुरक्षित छु, मेरो परिवार पिडामा छैन भनेर तर्केर हिड्ने हरुलाई भोली त्यो भन्दा ठुलो पीडाले सताउन सक्छ। त्यसैले आज नै अहिले नै समाजमा आउने समस्या र पीडालाई आ-आफ्नो ठाउँ बाट जे गर्न सकिन्छ संगै मिलेर पीडाको मलम बन्न सक्नु नै सामाजिक प्राणी हुनुको परिचय हो !

आज पुरै देश भूकम्पले  दिएको आलो चोटमा छटपटाइ रहेको छ । यस्तो देश पुरै शोकमा डुबेको बेला तपाई हामी उस्सब मनाएर रमाउन सकिदैन । निम्तो नदिई आउने प्राकृतिक बिपत्ति को बेला भगवान पुकार्ने बाहेक केही गर्न सकिदैन तर प्राकृतिक बिप्पतिले बनाएको चोटमा तपाई हामी एक भएर चोटमा मलम भने बन्न सक्छौ ।
यस्तो पिडामा पिडा हेरेर बिचरा! भन्दै तर्कने हैन जे सकिन्छ जति सकिन्छ गर्ने हो .आज नगरे कहिले गर्ने ?  हाम्ले नगरे कस्ले गर्ने ? आउनुस जो जहाँ छौ, जे सकिन्छ, जति सकिन्छ, हातमा हात मिलाउ काधमा-काध मिलाउ संगै गरौ ....भूकम्पको पिडामा डुबेको बस्ती होस् वा बाढी पहिरोले पुरेको घरबार बिहिन बस्ती होस्  तपाई हाम्रो सहयोगी मन कुरेर बसेको छ तपाइको सानो सहयोगले त्यो पिडामा डुबेका अनुहारमा सुन्दर मुस्कानको आगमन हुनेछ जुन मुस्कान तपाइलाई जिन्दगी भरी सन्तुष्टीको  प्रतिक बनेर तपाईको मन भित्र स्मृति बनेर लुरिरहने छ !.......

                            ----निद्रा ----

अइया.. अइया.. यता फर्के उता दुख्छ।.. उता फर्के यता दुख्छ छेउकै बिस्तारमा साथी गुन गुन गरेको थियो 

      थुक्का..! फुटेको कर्म भन्दै आफैले आफैलाइ गाली गर्दै थियो । मैले चुप लाग सुत्नु पर्छ अव । भनेर बत्ती मारे .. 

बाहिर मेसिनको तानो तिनो आवाज कराइ रहेको थियो सुरु सुरुमा त निक्कै डिस्टब भए झै हुन्थ्यो बानी परेछ क्यारे हिजो आज सुमधुर संगीतको धुन झै लाग्छ।

        म पनि उही पारामा ऐ..या उफ भन्दा लामो सुस्केर हालेर भुइमा बिछ्याइएको ओछ्यानमा पल्टे। ..

सायद मोबाइलले १२ बजाइ सकेको थियो होला ओल्टे पर्यो कोल्टे पर्यो खुम्चियो सिरकले मुख छोप्यो जति गर्दा पनि निद्रा परेको हैन । मनमा के के कुरा खेल्छ केही नसम्झु भन्छु झन सम्झनाको बाढी उर्लेर आउछ अनि मन मनै सोच्छु निद्रा पर्न थकाइले मात्र नहुने रैछ निद्रा पर्ने त सबै भन्दा ठुलो मनमा शान्ती र चिन्ता बिहिन मन हुनु पर्ने रैछ ।

.. करिव २ बजी सक्दा पनि आखाको ढकान मात्र लागेको छ निद्रा लाग्ने कुनै छाटकाट देखिदैन। बिस्तारै थुक्का निद्रा कहा गयो भनेर गुनगुनाइदै थिए आडैको साथी खित्का छोडेर हासेको आवाज सुने अनि लाग्यो सपनामा बर्वराउन थालेछ भनेको हैन रैछ विचरा उस्लाइ पनि मलाइ झै निद्रा नै नपरेको पो रैछ । :P

     अभाब हो कि बाध्यता जिन्दगी?

बुझेका यूवा,पढे लेखेका यूवा, समाज परिवर्तनको निम्ती यूवा.. भन्ने शिर्षक राखेर कयौ घण्टा भाषण गरेर नथाक्ने भाषणेहरुको भाषण सुनेर बिताएको थिए। कयौ लेख पढेको थिए। मैले पनि सोच्थे साच्ची देशलाइ हामी जस्तै केही गर्ने, सकरात्मक सोच बोकेर परिवर्तन कुरेर बसेको समाजमा आशाको किरण बनेर आउने भनेकै अबको यूवा झै लाग्थ्यो। कयौ आन्दोलनका मेरुदण्ड बनेका यूवा परिवर्तनको निम्ती भन्दै हाँसी हासी जोस र शक्ति बोकेर मुस्काउदै सहिद हुने यूवा। लाग्छ यूवा बिना न आन्दोलन सफल हुन्छ न क्रान्ति सफल हुन्छ। न नेता न समाज न देश नै यस्तै यस्तै कुरा सोच्दा सोच्दै एकदिन साझासवासमा युवा सोरोजगार सम्बन्धी कार्यक्रम प्रति मेरो मन दौडिन थाल्यो।

हेर्दै जादा थुप्रै सफल कृषकहरुको बाख्रापालन तरकारी खेती सम्बन्धी थुप्रै कुराहरुको अवलोकन सहितको प्रतिक्रिया सुन्दा मलाइ पनि देशमा केही गर्ने सोच बर्खामा उर्लिएको खोला झै मन मष्तिकमा उर्लिदै आयो। तर गर्ने के एक्लै छनोट गर्न थाले मनमै थुप्रै सपनाहरु एकमाथी एक थपिदै जान जान थाले। "भिर पाखा टन्नै" बाख्रा पाल्ने योजनाले मनमा डेरा जमाइ हाल्यो।

अनि म सहरमा कागजको खोस्टो मात्र काम लाग्ने 'मास्टर डिग्री' पढ्न सुरु गरेको होनाहर यूवा सहर संग सम्बन्ध बिच्छेद गरेर गाउ छिरे। पहिले घरमा सबै कुरा योजनावद्व तरिकाले सुनाए वुवा अचम्म मान्नु भो यहाँ जे गरे पनि केही हुने वाला छैन । बरु पढ्न सकिनस भने बिदेश जा भन्ने कुरामा बुवा मात्र हैन परिवारमै बहुमतको हाबी भयो।

तर पनि फकाइ फुलाइ बिदेशका थुप्रै अबगुणको थुप्रो बिछ्याएर नेपालमा केही गरेका मान्छेको थपी थपी बर्णन गर्न थाले!

जनतन वुवा राजी हुनु भो अब सुरु त गर्ने आफ्नो खल्तीमा एउटा सानो बाख्राको पाठो किन्ने पैसा पनि छैन । 

         व्यवसायको सुरुवात साउकै मुख नताकी नहुने त्यस्को लागी घरको अर्थमन्त्रालय समाल्ने वुवा नै साउ महादन हरुकोमा हिड्नु भयो। किन? के को लागी ऋण खोजेको साउहरुको प्रश्न संगै वुवाको छोराले बाख्रा पालन गर्छ रे! भन्ने जवाफ नसकिदै पैसावाले गाउका 'पाजी' उर्फ काजीहरु हास्न थाले। छोरो बौलाउन त लागेन। त्यत्रो पढे लेखेको मान्छे के को बाख्रा पालन गर्ने हो । यस्तै प्रतिक्रिया सगाल्दै। थुप्रै साउकोमा चाहर्दा चाहर्दै साँझ वुवा पैसा बिहिन खल्ती लिएर फर्कनु भयो छैन रे, कसै संग पैसा। वुवाको आस हराएको मधुरो आवाज संगै सहरलाइ कट्टी गरेर गाउ छिरेको म पनि थुक्का समाज भनेर आफैलाइ धिक्कारे!

 अनि, भोली पल्ट सुने जुन घरमा मेरो बुवा पैसा माग्न जादा छैन भनेर खाली हात फर्कनु भएको थियो त्यही घरबाट जापान जान हिडेको पल्लघरे काकाको छोराले ५ लाख ऋण लिएर आएछ ।

हुनत, नेपाल सरकारले कृषि क्षेत्रमा केही गर्न चाहनेहरुका लागी सस्तो र सरल तरिका बाट ऋण दिने व्यवस्था पनि गरेको मलाइ राम्रो संग थाहा थियो।तर संगै अर्कों कुरा पनि थाहा थियो।त्यो ऋण पाउनको लागी मेरी डिग्री होल्डरका मार्कसिटको प्रमाणले हुदैन भन्ने। त्यसैले सरकारी बैंक तिर ल्याङ ल्याङ गर्नु कुनै अर्थ थिएन ! 

                        यसै बेला बिदेशमा गएका देशमै केहीगर्नु पर्छ भनेर सधै फेसबुकमा अनुभव र योजना साटी रहने एउटा दाइको याद झट्ट आयो। अनि अनलाइन भेट्दा मेरो योजना सुनाए सधै देशमै लगानी गर्नु पर्छ कमाएपछि भनेर आसा बोकेका शब्द साट्ने दाइले केही महिना अगि घरमा लगानी साटेछन फेरी आसै मर्यो अनि सोचे सबै केही गर्ने हो देशमा भन्नेको भिड मात्र रैछ। लगानी उत्पादनमुलकमा हैन घरमुलक,घडेरी मुलक तिर मात्र लम्कने रैछ अलि अलि बिदेशमा पैसा कमाए पछि भन्ने भयो! 

             अब चारैतिरबाट आशा मरेपछि गाउ वनाउने देशमा केही गर्ने आस यसै मर्दै गयो। फेरी सम्बन्ध बिच्छेद गरेर छोडेको त्यही सहरमा छिर्न पर्ने भो। धन्न त्यति बेला सम्म मलाइ खिस्सी गर्नेहरु पलायनबाद(परदेशी) भैसेका थिए! तिनी हरुको सामना गर्नु चाही परेन!

               पढाइलाइ निरन्तरता दिनै मन छैन,, त्यही सहरमा सानो तिनो जागिर गरु कोठाभाडा तिर्न पुग्दैन खाना त उही साउकै ऋणबाट हो। अलि गतिलो जागिर खाउ भने न नेताको चाकडीमा लागियो, न ठुलो बडा पदमा आफ्नो मान्छेनै छ । लोकसेवा लडेर नाम निकाल्नु "मध्यबर्गिय" पढाइ त्यो पनि खुलामा लड्नु पर्ने यी सबै आकाशका फल जस्ता थिए "न झारेर खान सक्ने न चढेर टिप्न सक्ने !!"

         अव म संग एउटा गतिलो विकल्प थियो! 

 जुन म कहिलै वनाउन नपरोस भनेर सधै पुकारी पुकारी देशभक्त बन्न खोज्ने नेपालमै गर्नु पर्छ भनेर घण्टौ बहस गर्ने म !! अव बिदेश छिर्ने पाउने प्रमाणपत्र बनाउनु थियो जस्लाइ राहदानी(पासपोर्ट) भनिन्छ क्यारे! 

      म यही राहदानी वनाउन राजधानी नै हानिए। जहा म एक्लो थिइन राती १२ बजे देखि हिरा,मोती मात्र हैन संसारमा कसैले नदेखेको चमत्कारी बस्तु पाउने झै गरी लाइनमा बालुवा पनि िपधेर तेल निकाल्न सक्ने जस्ता यूवाको जमात पराराष्टको बाहिर हातमा सेता कागज समाएर लाइनमा खडा थिए तीनै लाइनमा म थपिएको थिए। जहाँ बाट देश छोड्नका लागी प्रमाणपत्र बाडिन्छ साझ राहदानी हैन राहदानी लिन आउने चिट मात्र बोकेर भर्किए। केही दिनमा जब हातमा पासपोर्ट पर्यो धन्न बिदेश छ र एउटा परिवारलाइ सपना बाड्न पाइएको छ भनेर बिदेशलाइ पनि धन्यबाद भन्न मन लाग्यो। नत्र म जस्ता कयौ यूवा अभावै अभावमा आत्महत्याको बाटो रोज्नै पर्ने बाध्यता सिर्जना हुन्थ्यो होला ।

करिब करिब एक बर्ष सम्मको थुप्रै लाइन केही अध्ययन केही मेहनतको बावजुत अन्ततः बिदेश जाने भिजा सहितको राहदानी हात पर्यो अनि घरमा भिजा जितेको खवर सुनाए जुन बेला म यही बाख्रापालन गर्छु भन्दा निरसा संगै निस्केका आवाजहरु अहिले खुसी र सम्पन्नताको सपना संगै ती आवाजहरुमा खुसी र उमंगको धुन जव देखे। लाग्यो परिवारको खुसी "प्रदेश" संग पनि जोडिएको हुने रैछ मलाइ राम्रो संग थाहा थियो प्रदेश रमाउन भन्दानी कमाउनका लागी तर कमाउन हाम्ले सोचे भन्दा गाह्रो हैन महागार्हो हुनेछ र पनि म यो बाध्यता र कमजोरी दुवैलाइ स्वीकार्नु थियो जहाँ मेरो मात्र हैन परिवारको खुसी पनि जोडिएको छ। जव गाउमा हल्ला चल्यो भिजा लाग्यो भन्ने हिजो पैसा बाकसमा हुदा हुदैँ छैन भन्नेहरु पनि फोन गर्दै पैसाको खाँचो परे भन्नु है भन्दै थे!.....

बाकी अर्को अंशमा..........

        "कविता"

मलाई कविता कोर्न आउने भए 

सत्य कविता शीर्षकमै कविता कोर्थे !

म शब्दको सहारा बाट 

कविता बनेर तिम्रो मन सम्म पुग्थे 

के थाहा ?

मेरो शब्दले तिम्रो मन पग्लिएर 

मेरो मन संग जोडिन पो आउथ्यौ कि !

म शब्दै शब्दको भर्यांग बनाएर 

तिम्रो मनको शिखरमा पुग्थे 

के थाहा ?

तिमी मेरो शब्दलाई अंगालो हालेर 

यो त कविता पो भयो भनेर 

मलाई नै तिम्रो मायाको रमितामा पार्थेउ कि 

म तिम्रो तारिफ गर्दै जादा 

तिम्रो मुस्कानमा कति बेर रोकिन्थे होला 

के थाहा ?

तिम्रो मुस्कान देखेर 

म तिम्रो मुस्कानकै  मोहोनिमा परे भने
त्यहि मोहोनिको बाहनाले
भेट्ने चाहना पो पुरा हुन्थ्यो कि ?

तर मलाई थाहा छ ,
यो सपना हो जब म बिउझिनेछु
अनि झस्किदै मुस्काउने छु
ओ हो!  के यो कविता हो भनेर :)

                          " कस्तो क्रान्ति  ?"

'क्रान्ति' आफैमा बेइमानी हैन बेइमानी क्रान्तिको नाममा गरिएका लुटपाट र अवसरबादको जालोमा जेलीएको प्रवृतिमा हुर्किएका नेतृत्व बेइमानी हुन। क्रान्ति देश सुहाउदो हुनु पर्छ ।   क्रान्ति समाजको परिवर्तन संग जोडिनु पर्छ.. क्रान्ति भोका नाङ्गा निमुखाहरुको ओठमा आउने मुस्कान संग जोडिनु पर्छ।अनि  क्रान्ति रगतको लेनदेन मात्र नि त हैन क्रान्ति एउटा दबिएको आवाज हो जहाँ उकुसमुकुस भएका अन्याय र अत्याचारहरु ज्वालामुखीको बिस्फोट भन्दानी भयानक बनेर फुट्छन । क्रान्ति सोच बाट हुन्छ  क्रान्ति विचार बाट हुन्छ क्रान्ति कलमको दौडाइ बाट पनि हुन्छ ।

        हुनसक्छ क्रान्तिको 'ज्वालामुखी' फुट्दा कति सुन्दर बस्तीहरु उजाड हुन सक्छन कति घरबार बिहिन हुन सक्छन कति टुहुरा हुन सक्छन कति सिन्दुर बिहिन हुन सक्छन कति माउ मरेका टुहुरा बाच्छी झै छट्पटाइ रहेका हुन्छन यी सबै भोलीको सुन्दर बिहानीको प्रखाइको निम्ति  आफ्नो जिन्दगीको अमुल्य पल तड्पाइ रहेका हुन्छन ।
   

                       चाहे २००७ सालमा भएको परिवर्तनको क्रान्ति होस् चाहे २०४६ सालको परिवर्तनको क्रान्ति
होस् चाहे २०६२/६३ सालमा गरिएको  परिवर्तनको क्रान्ति होस्    यी सबै "क्रान्ति' परिवर्तनका लागी गरियो कति "सहिद' बने कति टुहुरा बने कति अंगभंग भएता पनि सबै क्रान्ति सफल  भए।  तर देश सधै किन असफल भयो ?२००७ साल देखि ६२/६३ साल  सम्मका क्रान्तिको बिकुल फुक्दै सोझा जनतालाइ युद्ध भुमीमा लडाउन उस्काउने यीनै नेतृत्व वर्ग त हुन जून परिवर्तनको लागी देशको माया बोकेर सुन्दर भविस्यको लागी वलिदान दिनेहरुलाइ सहिद नामको ट्याग लगाएर आफु देशको नायक बन्ने सोच बोकेका हुत्तीहाराहरु सत्ता भन्दा प्यारो देश हैन भन्ने सोच बोकेका सत्ताबादीहरु नै क्रान्तिका 'बलत्कारी' हुन ।  बाहिर 'कार्ल' माक्स र लेलिनको फोटो टासेर भित्र पुजीबादीको पुजा गर्ने वर्गिय लडाइका योद्धा कसरी हुन सक्छन. सर्बहारा वर्गका पहरेदार बाहिर बि पी र मदन भन्डारीका तस्बीर झुन्डाएर भित्र 'नाताबाद' र 'गुन्डाबाद'को जयजयकार गर्ने भ्रास्टचारी हरु कसरी परिवर्तनका नाइके हुन सक्छन ?

                               सबै भन्दा पहिले क्रान्ति के का निम्ती?  क्रान्ति कास्का निम्ति? यी सबैको एउटै जबाफ आउछ परिवर्तनको निम्ती 

 तर ,.......कस्तो परिवर्तनका निम्ती कस्को परिवर्तनको निम्ती भन्ने हो अहिले सम्म के गरिवहरु भोकभोकै मर्नको लागी हो क्रान्ति ? के क्रान्ति कालाबजारी र भ्रस्टचारीलाइ बढुवा गर्नेका लागी हो? के बलत्कारी र आतंककारी हरुलाइ पार्टीको झन्डा बोकाउएर दण्ड र न्याय बाट उमकाउनका लागी हो क्रान्ति? 

        न ओठ माथी जुंगा पाल्दैमा स्टालिन भइन्छ न तालुका रौ झर्दैमा गान्धी भइन्छ न त अनुहार कालो हुदैमा मोन्डेला नै भइन्छ न अनुहार नै छोप्ने गरी दारी पाल्दैमा मोदी नै भइन्छ ।भइन्छ त मन देखि नै राष्ट्रको लागी केहि गर्नु पर्छ भन्ने  भावनाले  आत्मा देखिनै  'इमान्दारी' र 'त्याग 'बोकेर आफ्नो जीवन नै राष्ट्रका लागी समर्पण  गरिएको हुन्छ l 

मईक्रोफोन हातमा पर्दा साथ गर्धन फुलाउदै व्वासो झैँ कुर्लिदैमा मृत्यु शैयामा मृत्यु कुरेर बसेका बिरामी उठ्दैनन न त गरिबीको राको दन्काएर मुग्लान छिर्न  मधुरा अनुहार बनाउदै परदेशीने युवाहरुको लाइन कम हुन्छ। ठुला ठुला  भाषणमा हैन हुन्छ त अब इमान्दारिता त त्याग बोकेका पार्टीको झन्डा भन्दा राष्ट्रको झन्डा बोक्ने हरुको संकल्प बाट हुन्छ अनि त बल्ल  २००७ साल देखि  २०६२/६३   सालको  क्रान्ति संग लड्दै हिडेर परिवर्तन कुर्दा कुर्दै चाउरी परेका अनुहारका ओठबाट शान्ति र सम्वृद्धिको मुस्कान निस्कने छ जुन मुस्कान सिंगो परिवर्तनको मुस्कान हुने छ।

हामी २०५० सालमा सुरु गरेको "जनयुद्ध" संग धेरै टाढा छैन किनकी यो युद्धले दिएको पिडा अझै आलो छ यो युद्धले दिएको त्रास अझै झलझली आखा वरीपरी छ।  यो युद्ध भ्रस्टचारीहरुको तहसनहस पार्नको लागी थियो यो युद्ध गरिव,निमुखा,महिला,जनजाती उत्पिडित उत्पिडिनमा परेका बहुसंख्यक नेपालीको परिवर्तनका लागी थियो जहाँ पुरै कालखण्ड नै फेर्नका लागी थियो केही हुनेखाने वर्गले थुप्रै हुदा खानेवर्गमा गरिएको सोषणको  बिरुद्ध थियो लाग्थ्यो ति 'शोषक' वर्ग देख्दा ती 'भ्रस्टचारी' देख्दा त्यो कर्मचारी तन्त्र देख्दा त्यो जातीभेद र वर्गभेद देख्दा क्रान्तिको राको यसरी दन्किन्थ्यो कि तपस्यामा बसेको तपस्वी पनि बन्दुक बोकेर युद्धमा हिडे भोकको राको बालेर बसेका गरिबहरु निदारमा हँसिया हटौडा झन्डा अंकित रातो कप्फन   बाधेर बलीका बोका झै मर्नका लागी तयार भए!!

           तर... अहिले त्यसरी नै युद्ध सुरु गरेका टाउकेको चर्चिकला देख्दा त्यो बेला आफ्नो जिन्दगीनै  समर्पण गरेर युद्धमा होमिएका योद्दाहरुको  मन कती आक्रोसित हुन्छ होला परिवर्तनका लागी लालसेनाको शरिरका अंगअंगमै लुकेर बसेका गोलीहरुले कति सराप्छ होला? कयौ टुहुरा बच्चाको चाहना र सपनाले कति घच्घचाछ होला सहिदको सपनाले कति तर्साउछ होला फाटेका चोलीका तुना बान्दै युद्धमा मरेका सन्तानको सम्झनामा पलपलमा मुर्छा पर्ने आमाको आसुले कति पोल्छ होला!!! के यही दिनमा पुर्याउनको लागी त्यो जनयुद्ध थियो? के निमुखाको रगतको आलमा पौडी खेलेर सत्ता र भत्तामा भुडी फुलाउनको लागी थियो कि सुन्दर सान्त नेपाल बनाएर गर्वले छाती फुलाउनको लागी थियो?

जव बिहानीको किरण संगै सुरुवात गरिएन भने अस्ताउन लागेको सूर्य हेरेर जति कसिए पनि काम  पुरा हुदैन हातमा साचो हुदा हुदै घनले साचो फुटाउने मुर्ख हैन "महामुर्ख" हो। परिवर्तनको कसम खाएर सहिदको रगत र नेपाली जनताको पसिनाको मलजलले हुर्केका नेता हौ भने अब एकचोटी जनताकै निम्ती देशकै निम्ती परिवर्तनको लागी संयुक्त संकल्प बोकेर आउ ...जहाँ बर्षा देखि परिवर्तनको आशा बोकेर बसेका गरिवको मुहार फेरिने छ लगानी गर्ने वातावरण कुरेर बसेका लगानीकर्ताहरुमा आसाको किरण आउने छ परिवारको खुसीका लागी थाप्लोमा ऋणको भारी बोकेर परदेशीयका युवाहरु ओठमा खुसी बोकेर परिवार र देशको मायाको प्यार संगै फर्कने छन।
गुठ र उपगुठको झुन्डबाट हैन एउटा परिवर्तनको सोच र सुन्दर नेपाल हेर्ने निस्वार्थ विचार बोकेका पार्टी भित्र पनि राम्रा सोच बोकेका निस्कने छन पत्रकारबाट सत्यको पक्षमा कलम दौडाउनेहरु निस्कने छन कयौ बिरामी बचाउन अवरात खट्ने सकरात्मक सोच बोकेका डाक्टरहरु निस्कने छन परदेशीएका परदेशीहरु भोली आफु परदेशीएझै अरु कोही परदेशिन नपरोस भन्दै परिवर्तनको आवाज बोकेर फर्कनेछन अब बिगतका कमजोरीलाइ भुलेर गल्तिलाइ सच्चाएर सच्चा राष्ट्रभक्तिको   परिचय दिने समय आएको छ जातिय,धार्मिक र क्षेत्रिय सम्बन्ध खल्वलाएर हैन सबैलाइ एकताको मालामा बेर्ने गरी सिंगो देशको झन्डा बोकेर हातेमालो गर्ने वेला आएछ ।

ढुंगा मुडाको क्रान्ति हेर्यो, खुकुरी साटासाटको क्रान्ति हेर्यौ, बम बारुदको क्रान्ति हेर्यो, अव एउटा सोचको क्रान्ति हेर्नु छ अव बिचारको क्रान्ति हेर्नु छ अव सहमति र सम्वृद्धिको क्रान्ति हेर्नु छ साच्ची अव सबै नेताको इमान्दारीता र नेपालका नेता पनि राजनेता बन्न सक्छन भन्ने संन्देश संसार भरी फैलिने गरी क्रान्ति हेर्नु छ सुन्दर यसै सुन्दर छ मेरो देश अव विकास र परिवर्तनको जादु बोकेको देश बनेको हेर्ने मन छ अनि दुनिया सामु मेरो देश नेपाल भन्दा लाजले टाउको निउराउने हैन गर्वले छाती फुलाउन मन छ।.............,,,,,

                         
  फेरी एउटा "कथा"
                                           "दशैं र परदेशी"

                       दिनभरिको काममा जति लखतरान  थकान भए पनि काम सकिए पछिको पहिलो नजर वा पहिलो स्पर्श मोबाइल नै हो। काम सकिन साथ मोबाइल अन गरेको १२ वटा मिसकल आएर बसेको रैछ यसो हत्तपत्त मोबाइल खोलेको आफ्नै घरको नम्बरबाट गरिएको फोन ,,यसो नेपालको पात्रो सम्झिए भाद्र महिना अन्त्य भएर असोज महिनाको सुरुवात हुदै रैछ।

                  असोज महिना आफैमा दशैंको सुरुवात झै पनि हो। लाग्छ असोज र दशै 'पर्यावाची' शब्द झै !तर दशै र प्रदेशी फेरी दुस्मन झै लाग्छ याद मात्र आइरहने !!,, यसो सम्झिए दशैं पो आयो!!! दशैं भन्दा साथ गरिवलाइ दशा परदेशीलाइ सम्झनाको 'आँसु'आए झै लाग्छ यस्पाली भने मलाइ दशा कम सम्झना र याद अलि बढी नै आए झै आभस भएको थियो ।किनकी म परदेशी थिए।  लाग्छ, परदेश हुदा असोज महिना कहिलै नआवोस झै तर ऋतु र पात्रोले आफ्नो धर्म कहा छोड्छ र !!

   

        सायद....,,यही दशैं नजिक भएर होला यति धेरै मिसकलको थुप्रो लाएर बसेको अनि सोचे घरमा त फेरी यसरी न आमालाइ आउछ न बुवालाइ नै मेरो नम्वरमा कल गर्न? मन कस्तो कस्तो बनाउदै  हतारिदै कोठामा पुगेर घर तिर कल ब्याक गरि हाले पहिलो घण्टीमै आमाको आवाज संगै फोन उठ्यो। अनि किन यति धेरै फोन गर्नु भएको त भनेर मैले सोध्न नपाउदै घरमा कहिले सम्म आइपुग्छस भनेर अतेर लाग्यो ।त्यही भएर फोन गरेको भने पछि म दशैंको याद सजिलै मेटाउन सकिने झै गरी आमाको मन हासो तिर तान्न कोसिस गरे।

                    हजुरहरुले कसरी मलाइ फोन गर्नु भयो त भनेको तेरो नम्बरमा पुतलीको फोटो छ यही फोटो खोजेर कल गरे तेरो नम्बरमा जान्छ  भन्दा मैले हसाउने हैन उल्टो आमाले हंसाए झै गरी म हासे! अनि, जाबाफ दिए यस्पाली पनि दैलो माथी टासेको तस्वीरमा टिका लागाउनु पर्ला झै छ आमा,,,,, के भन्दै थिए आमा एक्कासी रुदै ती फोटामा त सधै टिका लगाउदै लगाउदै फोटै नचिनिने भैसक्यो यस्पाली त आइज न भने पछि मेरो मन नै कस्तो कस्तो भयो फेरी आमालाइ हसाउन हिजो आज फोन बाटै सरद्दे , बिहे गर्दिन्छन रे बाहुनले हामी पनि फोन बाटै टिका लगाउला नि भने .,,,

          

                    पहिले ठेकाको दही चोरेर खादा आमाले लखेट्दा म भागेर नाच्दा सम्म मुसुक्क हास्ने आमा यति ठुलो जोक गर्दा पनि हास्नु भएन । एकोहोरो सुक्का सुक्काको आवाज मात्र आए पछि फोन बाबालाइ दिन भने बाबाको कानमा पर्दा साथ सधै पैसाको कुरा गरिहाल्ने यसपाली भने पैसा भन्दानी अगि आमाले नै सोधेको कुरा दोर्याउदा लाग्यो पैसाको कुराले भन्दा अव बुडालाइ पनि छोराको यादले सताउन थालेछ । नथालोस पनि कसरी यो चौथो दशैं थियो बुवा आमा बिहीन दशै!!!मेरो प्यारो जन्मभूमि बिहिनको  दशैँ ,,,,,

           अनि बुवा संग जिस्किदै यस्पाली पनि संगै तास खेन्न नपाइने भो बुवा गाउ तिर पिङ चमच्चा हाल्दै होलान भनेर सोधेको पिङ त हाल्छन होला चमच्चा त कस्ले हाल्ने हो र!  यहा , मलामी जाने मान्छे त छैन गाउमा चमच्चा हाल्ने कुरा गर्छस.. भनेर नसकिदै मेरो मुटु नै चस्सक भयो।  अनि, सोचे साच्ची सबै युवा बिदेश पसे पछि गाउ अब गाउ नरहे झै भयो गाउ त बृद्धआश्रम पो भएको नमिठो अनुभुति भयो। अनि धिकार्न मन लाग्यो हाम्रो गरिवीलाइ , हाम्रो बिदेश पस्न बाध्य पारिने लाचारी देशका हुन्डारहरुलाइ अनि बिदेश नगए सम्म कुनै मुल्य नै नदिने अन्धो समाजलाइ । अनि सम्झिए श्रीमान पासपोर्ट वनाएर सहर नछिर्दै गाउ छोड्न गरिने नारीहरुको अनेकौ बहानालाइ अनि म पनि फेरी यथार्थमा फर्किए भोली म संग जिन्दगी साट्न आउने प्रियसी पनि यस्तै बाहना बनाएका सहर छिर्ने कुरा पनि आफैले आफ्नो यथार्थलाई  स्वीकार्दै धिक्कारे यो समाजको आधुनिकपन वा पछाउटेपनलाइ ! 

                  बुवा भन्दै हुनुहुन्थ्यो मिले सम्म आइजा दशैं सम्म तर म बुवाको कुरालाई न शब्दले नै समर्थन गर्न सक्थे न त ब्यबहारमा नै उतार्न सक्थे ,,हुनत दशैमा घर नआउने कोसिस नगरेको पनि हैन। तर... हाम्रो दशैँ,, न बिदेशी साउको  पात्रोमा नै थियो न हाम्रो दशैँ आउदा बिदा दिने कानुन नै उसको एकोहोरो काम काम काम गराउने सम्झौता पत्रमा नै थियो। ,,केवल उसको पात्रो र सम्झौता पत्रमा मात्र काम मात्र थियो  हामी उसको काम लाइ चुपचाप स्विकार्नु बाहेक अरु कुनै उपाएनै थिएन 'हिजो पैसाको अभाबले दशैँ आउदा खसीको बिलो किन्न नसकेर मन धमिलो बनाउने बुवा आज त्यहि अभाब टार्न परदेशिएको छोराको यादमा मन मात्र धमिलो होइन आखा पनि रसाएको थियो। म त्यो बुवाको आवाज बाटै अनुमान गर्न सक्थे '..!!

थुप्रै सुख दुखका कुरा गर्दा गर्दै फोन नै काटियो मेरो फोनको कार्ड सकिएछ फेरी कल गरु कार्डको अभाब कार्ड लिन कोसौ टाडा जानु पर्ने  अधुरो कुरा संगै वार्तालाब टुंगियो ,! 

सायद म परदेशी भएको धेरै पो  भएछ कि क्यारे!  यादहरु दृश्य र आवाजमा मात्र हैन मनमा नै सुनामी उर्ले झैँ भएर आउन थाल्यो आखा हरु पिल पिल गर्न लाइ सकेको रैछ  सायद यो सम्झना र यादमा रसिएका आखा हुनु पर्छ आखाका परेली पिल पिल गर्दै आसु भित्रै तानेर मन केहि हल्का हुने आसमा "फेसबुक" र "टुइटर"अन गरे   फेसबुक वालमा  पनि उही दशैँ आयो मात्र देखे कोहि प्रदेशी नेपाल पुगेका फोटा पोस्ट गरेका कोहि जादै गरेका एअरपोर्टका तस्बिर हरु पोस्ट गरेका कोहि हामी जस्तो परदेशीलाई चाडबाड नआएकै जाति भन्दै भिडियो सेयर गरेको देखे उनै नेपाल नफर्केका हरु हेरेर चित्त बुझाए।

                अनि, च्याट बक्स खोलेको संगै पढेको साथी पनि अनलाईन रैछ एकछिन कुरा भयो भन्दै थियो साथी महिनाको लाख खान्छस क्यारे !!  पैसाको के चिन्ता र iphone 6  किनिस कि नाइँ ? कति सजिलै लेख्न सकेको होला भनेर मन मनै भने अनि मैले पनि रिप्लाई गरे अस्ति मात्र iphone 5s किनेको अलि पछि किन्नु पर्ला भनेर तर उसलाई पनि के थाहा र भर्खर मैले च्याट गर्दै गरेको मोबाइल iphone 4  त्यो  पनि सेकेन्ड हेन्डमा किनेको भनेर!:) अनि,, एकलाख कमाउन जिन्दगीलाई पसिना संग हैन मृत्यु संग साट्नु पर्छ भनेर लेखेको म्यासेज डिलिट गरे किनकि त्यो पनि विदेश आउन पासपोर्ट बनको छ क्यारे उसलाई पनि यहि प्रश्न सोध्नु पर्ला भनेर त्यहि प्रश्न मनमै कपि पेस्ट मात्र गरे एक्कासी अफलाइन भयो सायद लाइन गयो कि ..त ..

यत्तिकैमा मैले पनि के स्टाटस लेखु लेखु भयो अनि फेरी गत बर्ष पोस्ट गरेको गित र फोटोको याद आयो अनि फोटो संगै फिलिंग मिसिंग दशैँ भन्दै   त्यहि गीत पोस्ट गरे ....!!!!!

कोहिले बिदा मग्दै छन रे कोहिले टिकेट काटे
मैले भने यसपाली नि आउछु भनि ढाटे
फोटो हेरी सम्झदै हौली आसु झर्दै पिडिमा बसेर ....
..यसपाली त यस्तै भो आमा अर्को साल आउने छु दशैमा....!!!.>

सायद यो मेरो भाका सराइको द्रोसो पटक थियो अब पनि हेरौ अझै कतिऔ पटक भाका सार्नु पर्ने हो ,

,

                   तर मनमा भने याद र सम्झना टुंगिन मानेन  मनमा दशैँ नजिक नजिक हुदा आखामा  अनेकौ दृश्यहरु घुम्न थाले।.कानमा अनेकौ बिगतका आवाजहरु गुन्जिन थाले फ्लिमको पर्दामा झैँ एक एक गरि देखिन थाले पिङ हाल्ने भन्दै बाबियो चोर्न जादा बबियोको साटो  'खर' चोरेर लिएको हासो लाग्दो  दृश्य होस् वा  मेरै आगनीमा सबै मिलेर लुठो बढ्दै काक्रो चोर्न लागेको भागबन्ड होस् यस्तै यस्तै यादले फेरी दशैँ ताजा बनाउन थाल्यो।

                  खोरखोरेमा गुर्जा डबल झन्डी त्रिबल , ५ को १०  दशको ३० भनेको याद आयो फ्लास खेलको मेरो १० ब्लाइड, मेरो हेरेर २०  भनेको आखै अगाडी नाचिरहयो अर्को तर्फ बुडा हरुको टोली कल्ब्रेक खेलको मेरो ३ हात मेरो २ हात मेरो ४ हात मेरो १ हात मात्र भनेर रमाइलो गरेका दृश्य र आवाज दुबै आखा वरिपरी घुमीरयो।

           लुठे पिंगमा मच्किएको मच्काइको याद आयो लुठे पिंगमा मच्कदै दशैँको पालो आयो, बाको पालो आयो , आमाको पालो आयो ,दाइको पालो आयो , दिदि को पालो आयो , सबैको पालो आयो ,यो सकेर मन मनै मेरो प्रियसीको पालो आयो भनेर कुर्लदै थिए पिंगको लुठो नै चट्ट छिन्यो।  नराम्रो संग भुइमा पछारिए अनि त झसंगै भए यसो हेरेको खाट बाट भुइमा लडेछु सपना पो रैछ ,,यसो मोबाइल हेरेको बेट्री सकिएर अफ भएको रैछ यसो भित्तामा टागिएको घडी तिर नजर लागेको बिहानको ७ बजी सकेको रैछ यहि पिंगको मच्काइ र लुठोको छिनाइ नै आजको अलरम झैँ सम्झे फेरी उसकै आद आयो यदि उसको पालो पनि पिंग नखेलेको भए सायद न लुठो नै छिन्थ्यो  न म झसंग भएर बिउझिने नै थिए फेरी मन मनै धन्यबाद दिए मलाई झास्काएर बिउझाउने सपनी लाइ .सायद लुठो छिन्नु नै हाम्रो सम्बन्ध छिनेको एउटा संकेत झैँ पनि लग्यो ! ,,कहिले काही सपनाले पनि जिस्काउछ झैँ लग्यो ..

.अनि, आखा मिच्दै सधै को दैनिकी मजदुरी तर्फ लागे ...मन मनै परदेशीलाइ दशै "कागलाई बेल पाक्यो हर्ष न बिस्मात" भन्दै ..कानो गोरुलाई औसी न पुर्णिमा झैँ परदेशीलाई पनि के दशैँ के तिहार साच्ची भन्ने हो भने परदेशी कानो गोरु भन्दा फरक पर्दैन झैँ भयो ..अनि दिन भरि मनमा गुन्जीरयो परदेशीलाई चाडवार्ड नआएकै जाति.....यसपाली त यस्तै भो आमा अर्को साल आउनेछु दशैमा ...यस्तै यस्तै,,,, गुनगुनाई .......रहे ....दशैको याद मेटाउने बहना बनाउदै 

....

अन्तमा जो जहाँ जे गर्दै भए पनि सबै सबैलाई आउदै गरेको नेपालीहरुको महान चाड बडा दशैको मनदेखि नै हार्दिक मंगलमय शुभकामना जो जहाँ भएनी हासेर मनाउ रमाउदै मनाउ ......मस्त रहु व्यस्त रहु ...

  

                       छड्के आखा खण्ड-३ 


"टुइटर भनेको एउटा "चौतारी" जहा, भरिया,बटुवा सबैले बिसाई फेर्न कुनै पनि सस्था व्यक्तिको  अनुमति माग्नु पर्दैन |"

समय फेरिदै जादा मान्छेको स्वभाब मात्र हैन परिचय पनि फेरिदै जान्छ .. यसरी फेरिदै जादा आफ्नो नामका पछाडी अनेकौ उपनाम हरु थपिदै जान्छन सायद यहि फेरिदै जाने समयले दिएको एउटा जिब्बेवारी पनि होला
त्यसैले होला सायद हिजोका दिनमा चल्ने टाइमलाइन र अहिले चल्ने टाईमलाइन कस्तो छ त
हेरौ छड्के आखामा जस्ताको तस्तै ...

हाइकिंग:- हाइकिंग टुइटरले दिएको एउटा उपहार झैँ बनेको छ जस्ले टुइटरमा  शब्द मात्र हैन आवाज पनि साट्ने निम्तो लिएर आएको छ .जहाँ शब्दमा पोखिने मन हरुलाई प्रत्येक्ष देखेर आवाज मात्र हैन रमाइला रमाइला ठाउ हरु घुम्ने र एउटा नया अनुभब संगै आत्मियता पनि बढाएको छड्के आखाले देखेको छ .

छड्के आखाले पहिले भन्दा सकारात्मक सन्देश बोक्ने खालका सकरात्मक शब्द कोर्ने हरुको  भिड बढेको अनुभब सम्म गरेको छ 

"टुइटर भनेको एउटा विचार साटासाट मात्र नभएर अपरिचित अनुहारमा परिचित शब्दको माया साटासाट गर्ने एउटा सुन्दर घर पनि हो |"..

धेरै कुरा मैले छड्के आखा खण्ड १ र २ मा गरि सकेको छु यहाँ मात्र टुइटे हरुको बारेमा मात्र जानकारी गराउदै छु ,

टुइट कोर्नु आफैमा नौलो कुरा होइन नौलो कुरा त टुइट जस्तो टुइट गर्नु हो जहाँ १४० को परिधि भित्र बसेर सबैको मनमा एकछिन रोकिएर फेरी पढु पढु  हुने टुइट कोर्नु चाही पक्कै नौलो कुरा हो त्यसैले केहि तेस्ता टुइटे छन जसका टुइटले १०० भन्दा बढी रिटुइट पाए 

स्मरण रहोस मलाई रिटुइट कुनै मतलब छैन भनेर बाहिर जति खोके पनि कुनै पनि टुइटेको  टुइट रिटुइट  हुनु नै उसको शब्दले पाएको न्याय हो ,त्यस्ता दमदार टुइट कोरेर १०० RT कमाउन सफल टुइटे हरु 

१.लेन्दाई

२.रक्स पोख्रेल 

३.अमृत 

४.स्वेच्छा 

५.शुन्ना

६.परदेशी

६.सम्धी(सन्तोष)

७.पाण्डु राजा 

८.हेन्सी बिरालु

९.फन्नी महाराज 

१०.क्षितिज 

११.अमृत दाहाल 

१२.नम्रता 

१३.दृश्य 

१६.निशा
१७.बुडो दादा
१८,नारायण
१९,भाइरस
२०,तीनपाते
२१,मुक्ति
२२,ठुल्केटो
२३ .कोशिस ओझा
२४ .खरायो
२५,बैद्य बाको बा
२६,सिकारु
२७,प्रेममोति  

मैले १०० रिटुइ कटाउनेको नाम कोर्दै थिए तर जसरी चुनाबमा नेताले भोटको भिक् मागेझै डीयम मा लिंक दिएर होस् वा मेन्सनको लहरो तन्काएर होस् भिक् माग्ने प्रवृति मौलाएकोले सायद अब सभासद ६०१ भन्दा बढी संख्या पुग्ने डरले सबैको नाम उलेय्ख  गर्न असमर्थ रहे,,,,

बिगत भन्दा अहिले टुइटरमा देखिने स्त्रीलाम्पट प्रवृति तुलनात्मक रुपमा कम भएता पनि केटीको सामान्य भातमार टुइट मा रिटुइट गर्ने वा बिहान शुभ बिहानी भनेको टुइटमा मेन्सनको लहरो बेलुका शुभरात्री भन्ने बेला सम्म तन्काउने बोके प्रवृतिमा देखाउनेको भिड भने कम भएको छैन !

को हो त टुइट चोर !!

जस्ले  अरुको शब्द र कलाको सम्मान गर्न जान्दैन जो अरुको  कलम हैन कलम बाट कोरिएका सम्पती लाई  लाज नामको  एउटा इमान्दारितालाई  आर्य घाटमा जलाएर अरुको टुइट वा कहिँ कतै लेखिएका १४० अक्षरमा आट्ने कुनै पनि मिठो सन्देशपूर्ण लेख हुबहु सारेर  दुनियाको गालीको केन्द्र भनेर टुइट पोस्ट गर्छ त्यो नै टुइट चोर वा अरुको  शब्द नामको  सम्पती चोर हो ! टुइटरमा टुइट चोर्ने प्रवृति पनि निक्कै मौलाएको छड्के आखाले देखेको छ यस्ता टुइट चोर हरुले अझै आफुलाई चोर्नुमा बहादुरी सम्झेर  आफै लेखेको भन्ने जस्तो कुतर्क गरेको सम्म देखिएको छ !



भिख प्रवृति  !!!

बिगत केहि महिना देखि १०० रिटुइट काटेपछि बरिस्ट बनिन्छ भन्ने होटबाजीले गर्दा सामान्य खालका टुइट पनि कहिले डीयम गरेर होस् वा मेन्सन मै यो टुइट रिटुइ गर्नु भयो न गरे पछी परिन्छ है भन्ने प्रचारबाजी मौलाएको छड्के आखाले देखेको छ  भिख प्रवृति बोकेर यति सम्म डुले कि फलो गरेका जति सबैलाई डीयम गर्न सम्म  पछी नपरेको कुरा समेत छड्के आखाले  अनुमान गरेको छ ...
यो प्रवृतिले टाइमलाइन नै बोर  लाग्ने गरेको धेरै टुइटे हरुको आक्रोस र गुनासो सम्म रहेको देखिएको छ !!


 नकापधारी प्रवृति !!!

आफ्नो परिचय लुकाएर  टुइटर लाइ आफ्नै राम राज्य बनाउन खोज्ने वा  टुइटरले लेख्न देको छ भन्दैमा  हग्नेलाई भन्दा देख्नेलाई लाज भने झैँ लेख्ने लाइ भन्दा देख्ने लाई लाज लाउने गरे अपाच्य शब्द कोर्ने टुइटे लाइ नकापधारी प्रवृति भनिन्छ l यस्ता टुइटे टुइटरमा  मनपरी टुइट गर्नु का साथै अरुको टुइटेको नाममै हेन्डल बनाएर चरित्र हत्या सम्म गर्ने गरेको छड्के आखाले देखेको छ l साथै  यस्ता नकापधारी हरु  प्राय सकारात्मक  टुइट भन्दा टियल नै  बिबादमा राख्ने गरि नकारात्मक सन्देश फैलाउने खालको  लाचारपन बोकेर आएका हुन्छन ,,,

तर कतिपय आफ्नो परिचय लुकाए पनि टुइटरमा हासो  मजाक गर्नुका साथै मिठो मिठो टुइट गर्ने मनकारी टुइटेलाइ भने नकापधारी टुइटेको कोटामा राखिएको छैन ,,!!

नकापधारी टुइटे त्यो हो जो आफु नकाप लगाएर अरुको चरित्र हत्या
 गर्नुका साथै अपाच्य छाडा टुइटको खेति गरिहेको हुन्छ  !!

                                             टुइट पत्र 

प्रिय टुइटर ,

        हिजो आज तिमीबाट एकपल पनि टाढा जानै मन लाग्दैन सायद तिम्ले मलाई मोहोनी लायौ कि क्या हो l हर पल तिम्रो यादले फुर्सद र नेट हुदा साथ् पहिलो ढोका तिम्रो नै खोल्न मन लाग्छ ..
तिमि  संगको यात्रामा यस्ता अपरिचित साथीहरुको परिचित मित्रता बनाएर यति नजिक सम्म पुरायौ कि अब तिमी मलाई छोडेर गए पनि शब्दबाट साटिएका मित्रताले कहिले नछोड्ने गरि माया गासीदियौ तिमीलाई शब्दको धन्यबादले मात्र पुग्दैन होला मन देखि आवाज र मुटुको धड्कन पनि मिसिएको धन्यबाद छ है ..!!

तिमि संगको यात्रामा यहाँ परदेशी र झापालीको मिठो बतासे संगै माया गास्ने बनायौ कहिले छितिज संग डाडाको दुरी मात्र हैन आत्मीय दुरी पनि नजिक बनायौ रविनबाबु संगको मित्रता त झन् म यहाँ कहाँ पोखेर पोख्न सक्छुर जे होस् तिमि कहिले भाइरस रुपी फेबको स्पर्सले अंकमाल गर्ने गरायौ भने कहिले लुकेर रहेका मेरा शब्दलाई नारायण नामको सुन्दर मन बोकेर रिटुइ बोकेको उमंग छर्ने गरि टाइमलाइन भरि मलाई नचाई रहन्छौ खुसि लाग्छ तिम्रो संगत संग पानको पात रुपी सिरसिर बतास लीएर आउने तिम्रो आगमन लाई प्यारो लाग्छ १४० अक्षर भित्रै कहिले फलानो नामको उपमा दिदै त कहिले पड्के नामको उपमा पनि खुसीको एउटा अंश लाग्छl
फराकिलो मन बनाउने परि,खुसि, अनु  र अरु अरु पनि कहिले कुनै पनि बतासका प्रहारमा रिसाएर भन्दानी हासेर बतास फर्काउने मनकारी सारथी पनि पाए ..!! तिमि संगको सहकार्य संगै ..

               कहिले फन्नी नामको शब्द लिएर आउने कहिले सुमन नामको बाट त कहिले शुन्ना त कहिले ठुल्केटो त कहिले तीनपाते कहिले अमृत त कहिले दिपक बुडा  त कहिले मुक्ति नामको शब्द लिएर एकोहोरो भएको मन  लाई पनि ओठ नखोली सुखै दिदैनौ  पेट मिचिमिची हसाइ दिन्छौ l
 दहाल बाको बिजुली काण्ड होस् वा दहाल vs घने जोक्स होस्  वा धमलाको जोक्स काण्ड होस् निक्कै बेर हासोको फोरो फुटेको हुन्छ ,,,

साच्ची तिमि संगको यात्रा रमाइलो मात्र हैन आनन्द पनि लाग्छ  हो तिमि संगको यात्रामा मन फराकिलो र सुन्दर शब्द कोर्ने चिजन दिदि दियौ अनि स्वेच्छा नानु पनि तिमि संगको सहयात्राले पाएको हु तिमि मलाई सरोबर नामको मुटुमै लुकाउने साथी दियौ सधै हासी खुसि रहने खित खित बोकेर आउने बिक्रम पनि दियौ तिमि त्यो भन्दा नि ठुलो त सानो सानो गल्तीलाई पनि सच्चाई दिन आउने सन्तोष सम्धी पनि दियौ अनि मन पनि फराकिलो बनाउने कहिलै नराम्रो नसोच्ने मौनको छोटो मिठो टुइट संगै आउने शून्य विचार मात्र हैन किसु ,निसु,परि,प्रतिक्षा,ऋचा,प्रतिमा, मन्दिरा,मान्सा,गरिमा ,समर्पण ,मेन्छेया,समिक्षा ,कोको,आभा,सरु थापा ,~The_पग्ली ‏,बिने दिदि ,सबिता जस्ता फराकिला मनले भरिएका नारी टुइटे सहयात्री पनि दियौ


तिमि कहिले एक्लो हुन् दिदैनौ फुर्सद हुदा साथ् कहिले अर्गेलो को कथा बोकेर आउछौ त कहिले अल्पे को सानीको कथा त कहिले सिकरुको हाईके यात्रा त कहिले प्रेममोतिका गजल सेर हरु त कहिले एक्तारेको फिलिंग बरिस्टे नामको रमाइलो कथा बोकेर छोडेर जान्छौ..कहिले जति पढे पनि धित नै नमर्ने लेन्दाई  का कथा त कहिले तीनपातेका हजारौ  शब्दका कथा बोकेर आउछौ,,,नपढी सुखै नदिने गरि ,,

यदि म तिमि संग नजोडिएको भए न म संग बिराल जस्तो मित्रता को साथ् हुन्थ्यो न मिठो शब्द साटासाट गर्ने पाण्डु राजा,सवारी  संग नै उठबस हुन्थ्यो न सधै सम्झीरहने उल्टे जस्तो प्रिय सारथी नै न त जुंगे झैँ मिठो साइनो गास्ने साथी नै जे होस् तिमि संगको संगतले सुर्जेदिप,गाउले, सानो भाइ, सुनिल ,संग मात्र हैन  आर्यो,रातोभाले,नेपाली बाबु ,क्याफे,कुमार केटो ,भुरुंग,कुमार,निर्मल,नौजवान,अज्ञात,लोड सेटिंग,क्रेजी,शिब दहाल, यमराज,रेलगाडी,साउकोऋण,mr. dipak,रमिन्द्र लामिछाने ,Elister Dicapario,खुर्पेटो.उज्वल ,चुलबुल पाण्डे ,भण्डारी दाइ ,बेवारिसे ,अल्छी ,यमराज,सुदुरे,कल्ध्व्ज ,गुरुदेव,रंगिन अध्याय, 

उमग,कबिनचा हरु संग पनि शब्दको मित लाउने बनायौ साच्ची तिम्लाई जति सलाम गरे पनि म अधुरो रहन्छु ,,

यो टुइट पत्रमा नाम लेख्न चाहेर पनि छुटेका तर छुटे पनि  फराकिलो मुटु हुने  महासागर भन्दा ठुलो मन बनाएर मन सगुरो नबनेउने मेरा टुइटे सारथी प्रति पनि  कहिले भुल्न नसकिने सम्झना ..छोडेको छु ...

बिरालु संगको डीयम मेन्सन र झगडा पनि आफ्नैपनको उपहार झैँ लाग्छ ,,अझ मलाई आफ्नै भाइ झैँ सम्झने प्रदिप दादाको त के कुरा अनि मलाई पहिलो चोटी भेट्ने यामु   र निश्चल नबिनको  त झन् म कहाँ यहाँ शब्दमा पोखेर पोख्न सक्छु र .!!

तिमि मलाई म संगै हिड्ने मात्र हैन म भन्दा अग्रज र मैले सम्मान गर्ने दादा, दिदि,काका भन्ने हरु संग समेत मित्रता गास्न सिकायौ तिमि नै त हो टुइटर ,,मनमा लुकेका पिर,खुसी,उमंग सबैलाई कसैको अनुमति बिना नै टाइमलाइनमा छरेर मन सितल बनाउने ..
कहिले शिकारीको स्केच को चर्चाले कलाको सम्मान दियौ त कहिले बरुणको कार्टुनले टाइमलाइन नै  रंगीबिरंगी बनायौ ,,l
    जब बिहान टुइटर खोल्छु पाशाले शुभ बिहानीमा राख्दा साच्ची साप्ताहिक मा टुइट छापिए भन्दा खुसि लाग्छ ,,l मान्छे लाई सानो सानो कुराले पनि खुसि राख्छ भन्ने कुराको प्रमाण पनि यो हो झैँ लाग्छ अझै जब म तिम्रो सहारा लिएर शब्द बाडछु  अनि शब्दले पाउने फेव रुपी माया र रिटुइट नामको उमगले त झन् शब्दको खेती नै गरेर बसु झैँ लाग्छ ..

टाइमलाइन सर्दै जादा धेरै चोटी लेनिन,स्वेच्छा,शुभचिन्तक,मान्ठा,सरु थापा ,रोसन अमृत,धर्मनन्द,सुमन,बुद्धिसागरको टुइटमा एकछिन मन र आखा नबिसाई  अगी बढ्नै दिदैनौ ,,,

 साच्ची टुइटर तिमी संगको यो सहयात्रा सहयात्रा मात्र नभएर एउटा सिक्ने र सिकाउने पाठशाला झैँ ठानेको छु मलाई आसा छ आउदा दिनमा पनि यसरी नै शब्दहरु साटासाट बाट आत्मीय मन हरुको दुरी पनि नजिक बनाई दिने छौ कसै संग रिस राखेर हैन कि सबै संग मिठो सम्बन्धको बिसाल सागर झैँ फराकिलो बनाइदिने छौ भन्नेमा म पुरै आशाबादी छु .!!!!!.


                                                  उही तिमी संगै तिम्रो चौतारीमा शब्द बिसाउने
                                                                         
                                                                            छड्के !!!

हिजो जस्तो आज छैन, आज जस्तो भोलि हुन्छ भनेर सोचेको पनि छैन! 
जे हुन्छ राम्रोको लागि हुन्छ हासौ :) रमाउ भोली हुन्छ वा हुन्न के थाहा.!

नोट:- छड्के आखा केवल मनोरन्जनका लागि कोरिएको हो यहाँ धेरै कुरा अधुरा र अपुग छन  कसैले पनि यो लेखलाई अन्यथा नसोच्नु होला धन्यबाद ,,!!!

छड्के आखा खण्ड-१ पढ्न यहाँ

       छड्के आखा खण्ड-२ पढ्न यहाँ क्लिक गरौ